 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
#I
Пошчак ушчэнт пашкуматаў
Сонную млявасьць спакою.
Коньнік скача наўскапыта –
Кохкаюць лёгка падковы.
Мядзьведзь абнюхвае
чалавечы сьлед,
Ашчэрана пашча
багны іржавай.
Коньнік сьпяшаецца
апавясьціць сьвет
Пра маладую дзяржаву.
Зямлі не кранаюцца
капыты –
Вякоў абагналі многа.
Коньнік,
хачу папрасіць,
каб ты
На міг суняў
варанога...
#II
Атланты –
інваліды
Вялікай айчыннай вайны –
Аднарукія,
аднаногія.
Даўно
на заробкі ў горад
прыйшлі яны
З-пад Полацка,
з-пад Ноўгарада.
У кружалах
разьвязвалі торбы цішком,
Вячэралі
прадубленай саланінай.
Шукалі работы
самай цяжкой
Ільновалосыя
Селянінавічы.
Аднавяскоўцы
касілі густы мурог,
А яны
ў маўклівай згодзе
Падставілі плечы
пад глыбы муроў
У тысяча семісот
далёкім годзе.
Паспрабуй
на плячах
горад трымаць.
Не дачакалі падмены.
Каменная
не адпускае турма,
Самі сталі
каменныя.
Маўкліва церпяць
парабкі вякоў –
Ні продыху, ні адхланьня.
Я пазнаю
сваіх землякоў.
Ну хто іх назваў
атлантамі?
#ІІІ
Чэрвень
баіцца ступіць на пракосы,
Зламаныя падымае званочкі.
Дзяўчаты на Белай Русі
чэшуць русыя косы.
У Ленінградзе
Белыя ночы!
Белыя ночы!
Беглі ногі,
Пакуль масты не разьведзены.
Ад любага
шлях дадому доўгі –
Дабраліся ледзьве...
Белыя ночы, –
ці гэта блукае
Белы мядзьведзь
на полюсе?
А можа, сьвятло вачэй,
што патухлі ў блакаду,
Асьвяціла раптоўна
Марсава поле?..
Ты не сьпяшайся,
румяны ранак!
А летняй ночанькі
не надточыш...
Вачэй каханай
сіняе зьзяньне.
Белыя ночы,
белыя ночы...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
